Krafan um umgengni.

Af þeim gögnum sem fram hafa komið virðist allt benda til þess að það hafi verið dóttir Ólafar sem sótti fast um umgengni Eiríks við barnið, frekar en Eiríkur sjálfur. Þetta er reyndar alls ekki óalgengt að stjúpmæður séu passasamari um að makar þeirra sinni umgengni við börnin sín en þeir sjálfir. Allavega virðist það ekki vera fyrr en sftir að þau kynnast sem sem krafan um umgengni kemur fram. 

Það lítur þannig út að Eiríkur sjálfur hafi aldrei haft neinn áhuga á þessu barni. Hann missir áhugann á barnsmóðurinni þegar hann kemst að því að hún sé ófrísk. Eftir að barnið er fætt hefur Ásthildur mikið fyrir því að barnið kynnist föður sínum en gefst upp á því þegar hún kynnist sjálf öðrum manni sem gengur barninu í föðurstað. Um leið eignast barnið föðurímynd sem að öllum líkindum hefur gagnast því betur en blóðfaðirin. Ekki hefur verið gerð grein fyir minnsta áhuga Eiríks á samskiptum við barnið eftir að sambandi hans við dóttur Ólafar lýkur.

Engu að síður er samnið um, takmarkaða umgengni eftir meira en tveggja ára fjarvist blóðföður sem hann sinnir svo ekki. Lái mér hver sem vill að telja það ábyrgðarlaust af Ásthildi að senda barnið á þriðja ári í eftirlaitslausa hegarheimsókn til ókunnugs manns, þó blóðfaðir sé, sem hefur ekkert bakland nema brostið heimili. Það er lágmark að barnið kynnist föður sínum og hann barninu áður en slíkt gerist.

Nú þegar ekkert stenst af ásökunum á Ásthildi voru bornar er reynt að bjarga í horn með þvíi að kenna Kristrúnu um trúnaðarbrest. Það liggur hinsvegar fyrir að sá trúnaðarbrestur liggur ekki í að aðilar málsins séu upplýstir um það. Trúnaðarbresturinn, ef hann er fyrir hendi, liggur í því hverni rúv fékk veður af málinu. Þar vakna spurninar um fyrrverandi fréttamenn sem eru orðnir innstu koppar í búri hjá Samfylkingunni. Það má alveg fallast á að ástæða sé til að kanna það nánar til að fyrirbyggja ef upp koma alvarlegri mál.

 

Varpi ljósi á öryggisbresti ráðuneytisins