Krafan um umgengni.

Af þeim gögnum sem fram hafa komið virðist allt benda til þess að það hafi verið dóttir Ólafar sem sótti fast um umgengni Eiríks við barnið, frekar en Eiríkur sjálfur. Þetta er reyndar alls ekki óalgengt að stjúpmæður séu passasamari um að makar þeirra sinni umgengni við börnin sín en þeir sjálfir. Allavega virðist það ekki vera fyrr en sftir að þau kynnast sem sem krafan um umgengni kemur fram. 

Það lítur þannig út að Eiríkur sjálfur hafi aldrei haft neinn áhuga á þessu barni. Hann missir áhugann á barnsmóðurinni þegar hann kemst að því að hún sé ófrísk. Eftir að barnið er fætt hefur Ásthildur mikið fyrir því að barnið kynnist föður sínum en gefst upp á því þegar hún kynnist sjálf öðrum manni sem gengur barninu í föðurstað. Um leið eignast barnið föðurímynd sem að öllum líkindum hefur gagnast því betur en blóðfaðirin. Ekki hefur verið gerð grein fyir minnsta áhuga Eiríks á samskiptum við barnið eftir að sambandi hans við dóttur Ólafar lýkur.

Engu að síður er samnið um, takmarkaða umgengni eftir meira en tveggja ára fjarvist blóðföður sem hann sinnir svo ekki. Lái mér hver sem vill að telja það ábyrgðarlaust af Ásthildi að senda barnið á þriðja ári í eftirlaitslausa hegarheimsókn til ókunnugs manns, þó blóðfaðir sé, sem hefur ekkert bakland nema brostið heimili. Það er lágmark að barnið kynnist föður sínum og hann barninu áður en slíkt gerist.

Nú þegar ekkert stenst af ásökunum á Ásthildi voru bornar er reynt að bjarga í horn með þvíi að kenna Kristrúnu um trúnaðarbrest. Það liggur hinsvegar fyrir að sá trúnaðarbrestur liggur ekki í að aðilar málsins séu upplýstir um það. Trúnaðarbresturinn, ef hann er fyrir hendi, liggur í því hverni rúv fékk veður af málinu. Þar vakna spurninar um fyrrverandi fréttamenn sem eru orðnir innstu koppar í búri hjá Samfylkingunni. Það má alveg fallast á að ástæða sé til að kanna það nánar til að fyrirbyggja ef upp koma alvarlegri mál.

 

Varpi ljósi á öryggisbresti ráðuneytisins

Vanhæfi stjórnenda

Hverig stendur á því að ekki er ráðinn til starfa þarna stjóri sem veldur starfinu.

Það má auljóst vera þeim sem á annað borð vilja sjá að það virðist engin stjórn að neinum sviðium í rekstri RÚV.

RUV er með milljarða í tekjur sem þeir þurfa lítið að hafa fyrir að ná í. Þeir eru með sístækkandi hluta dagskrárinnar endurtekið efni. Fréttaval og frásagnir eru svo augljóslega mótaðar af skoðunum viðkomandi fréttamanna að það háfa væri nóg. Í verstu tilefllunum búa þeir til "fréttir" í stað þess að sannreyna upplýsingar sem þeir fá. Það er afskaplega einsleitt val á álitsgjöfum sem dúkka upp aftur og aftur. Lang oftast einhverjir sem segja það sem viðkomandi "fréttamaður" vill heyra. Hlutleysi RÚV er því miður lögngu farið fyrir bí. 

En tölurnar tala sínu máli þegar kemur að fjármálunum.

RÚV tapar 188 milljónum og stjórnarmenn telja skuldir of miklar

Áfallahjálpin

Miðað við frásögn "byssumannsins" er nokkuð ljóst að það hefði verið mun meiri þörf á að veita honum áfallahjálp en björgunarsveitamönnunum.

Maður veltir fyrir sér hvort björgunarsveitarmenn séu aldir upp og þjálfaðir í aðeins of mikilli "bómull" ef þeir þurfa áfallahjálp eftir að hafa séð refaskyttu með haglara.

Það væri mjög fróðlegt að fá frásögn björgunarmannsins sem tilkynnti þetta. Hvað varð til þess að viðkomandi sá ástæðu til að tilkynna þetta og þá eins hvernig tilkynningin er orðuð.

Augljóslega þar lögreglan að bregðast við af alvöru ef þeir fá tilkynningu um að verið sé að beina byssum að fólki, ekki hvað síst fólki með það hlutverk að hafa afskipti af öðrum.

Í frásögn svokallaðs "byssumanns" er ekkert það að finna sem gæti mögulega kallað á þessi viðbrögð en það er augljóslega bara önnur hlið málsins. Ef eitthvað á að vera hægt að læra af þessari uppákomu þurfa báðar hliðar að koma fram.

En það gengur ekki að enn einn ráðherrrann í þessari ríkisstjórn rjúki í fjölmiðla með stóryrtar yfirlýsingar án þess að kynna sér málið ofa í kjölin.

 

Byssumaðurinn: „Versti dagur í mínu lífi“